Litclub.ge

ჩემს ვარსკვლავს
რად მრისხანებ, ჩემის ბედის ვარსკვლავო? 
მაინც გეტრფი, თუმცა ხშირადა მკლავო: 
შეეთვისა სული შენსა მოღრუბლვას, 
შეეჩვია გული სევდითა კრთოლვას! 
ნუ გგონია, ბედსა მით დამიმწარებ, 
რომ უეცრად ბუქით ნისლს მოიფარებ; 
შენ არ იცი, რა სიამეს მომაგებ, 
როს მიბჟუტვით ნისლით გამომინათებ. 
რა სახითაც გინდა შენ მე მეჩვენო, 
მაინც გიცნობ, მშვენიერის ცის მთენო: 
ნათელი ხარ შენ ნათელის სულისა, 
მალხინებელ დაბინდულის გულისა! 
მოციმციმდი, მოდი, გამომედარე, 
შენგან ბნელი გული გამომიდარე; 
კვლავ ციური ცეცხლი გარმოისარე, 
ნაბერწკალნი ეშხისა მომაყარე. 

1837 წ.