ის დროა, ინსტიტუტში ვსწავლობ, სოფელს მაინც ვერ ველევი. როგორც კი შემთხვევა მეძლევა, დავკრავ ფეხს და ყოველ შაბათ-კვირას სახლში, მშობლებთან ვატარებ: მამაჩემს სიმინდის მარგვლაში ვეხმარები, ხანაც მოსავლის დაბინავებაში. ორშაბათობით ისევ ქალაქს მივაშურებ.
ახლაც, როცა ბინდი ნათელს ჯერ კიდევ არ გაჰყრია, მომცრო ზურგჩანთით სოფლის ცენტრში ვდგავარ. ნოემბრის მიწურულია და გვარიანად ცივა. ათიოდ წუთში “წრიულმა” უნდა ჩამოიაროს – რატომღაც ასე ეძახიან სოფელში სამარშრუტო ავტობუსს. იგი რკინიგზის სადგურში ჩამიყვანს და რვას რომ თხუთმეტი წუთი დააკლდება, პირველ ლიანდაგზე ჩამომდგარ მატარებელში ამოვყოფ თავს..
ავტობუსი იგვიანებს...
“ნეტავ მატარებელმაც დაიგვიანოს!”- წყალწაღებულივით ხავსს ვეჭიდები.
ავტობუსის იმედი უკვე აღარ მაქვს.
“ჯანდაბას, ღამის მატარებელს გავყვები. დღეს თუ ლექციაზე ვერ მივალ, ქვეყანა არ დაიქცევა!”
ხანდახან ცხოვრებაც ზღაპარივითაა: უკაცრიელ შარაგზაე ველსიპედიანი კაცი ჩნდება. ახლოს მოდის და ვცნობ: რეზოა ლომაძე, არც მთლად ახლო მეზობელი, რაიონის ელსადგურის ელექტრიკოსი...
რაღაცას მეკითხება, მეც ვპასუხობ...
- მოდი ასე ვქნათ, მატარებლის გასვლამდე კიდევ არის დრო. თუ სწრაფად ივლი, დარწმუნებული ვარ, მიუსწრებ...ველოსიპედი ბაქნის კიბეებთან დატოვე, არავინ მოიპარავს. რომელი მზეთუნახავი ეგა მყავს! – იცინს. – მერე თავად მივაკითხავ და წავიყვან...
ყოყმანზე ველოსიპედს ძალად მაჩეჩებს.
- აბა მიდი, დროს ნუ კარგავ! – თვალები უციმციმებს.
მატარებელს მართლაც ვუსწრებ. სარკმლიდან ველოსიპედს ვავლებ თვალს, სადგურის კიბეებთან გალახული ბავშვივით რომ ატუზულა...
მას შემდეგ დამჩემდა: ველოსიპედინ კაცს დავინახავ თუ არა, სხეულში სასიამოვნო ჟრუანტელი დამივლის ხოლმე: ასე მგონია, კვლავაც ვიღაცის დასახმარებლად მიდის... არადა, ხომ შეიძლება ეგ კაცი სულაც არ იყოს კეთილი...
შეიძლება, მაგრამ ამის წარმოდგენა ყოველთვის მიჭირს!