უბიწოს, სპეტაკს, მშვენს, თუ ძალუძს ნეტავ ეს,

არგუნოს სულებს შვება, შემოჰკრას მთვრალი ფრთები,

დასთმოს ყინულთა წყებით დავიწყებული ტბები,

სრბოლაშებორკილ ჩქერს რომ აქარგავენ მწკერს.

დიდებულების წლებს იგონებს გედი ძველს,

გარნა სიმღერის ვნება იფერფლება და ქრება,

რამეთუ მისი გზნება იმ მიწას ვერა სწყდება,

სად ბერწი თოვლი თვლემს, იფერებს სევდის ფერს.

თეთრი თრთოლება სდევს მის მოღერებულ ყელს,

უგლიმი სივრცის ტყვეს, რასაც უცხოობს დღეს

იმ მიწის დანანებით, სად შეიმოსა ფრთებით.

და მისი ლანდი ხედს სძენს ელვარებას მეტს,

შესუდრულს დავიწყებით გათოშილ ზმანებებით,

მინდობილს გულქვა ბედს, მიუძინია გედს

Sonnet le Cygne

Le vierge, le vivace et le bel aujourd’hui

Va-t-il nous déchirer avec un coup d’aile ivre

Ce lac dur oublié que hante sous le givre

Le transparent glacier des vols qui n’ont pas fui!

Un cygne d’autrefois se souvient que c’est lui

Magnifique mais qui sans espoir se délivre

Pour n’avoir pas chanté la région où vivre

Quand du stérile hiver a resplendi l’ennui.

Tout son col secouera cette blanche agonie

Par l’espace infligée à l’oiseau qui le nie,

Mais non l’horreur du sol où le plumage est pris.

Fantôme qu’à ce lieu son pur éclat assigne,

Il s’immobilise au songe froid de mépris

Que vêt parmi l’exil inutile le Cygne.