ვარ მონუსხული, ჩემს ირგვლივ როცა

გუგუნებს ტყე და გრუხუნებს ზეცა,

სულგანაბული ავცქერ ცის სფეროს

ზაფრით შევყურებ ელვათა ტოტებს,

ოკეანე კი აბლანდავს კბოდეს

შენს შესამოსელს, მოვერცხლისფეროს.

განწმენდილი და გარინდებული,

ზეგარდმო ძალით გულანთებული,

ამჟამად აქ კი არ ვიდგე თითქოს,

არამედ იმ დროს, ოდეს ცხადსმიღმა

ჩურჩულით მამცნობს ანგელოსის ხმა

კაცთაგან ჯერარგაგონილ სიტყვას.

ავენთები და ალად ვლიფლიფებ,

ავეგზნები და თითქოს ვლივლივებ,

ამ ძალისხმევით ქანცმილეული,

და ვგრძნობ საცაა გამომეზრდება

და გაიშლება ძალუმი ფრთები,

რომ აღიტაცოს ჩემი სხეული.

 

 

Я потрясен, когда кругом

Гудят леса, грохочет гром

И в блеск огней гляжу я снизу,

Когда, испугом обуян,

На скалы мечет океан

Твою серебряную ризу.

Но просветленный и немой,

Овеян властью неземной

Стою не в этот миг тяжелый,

А в час, когда, как бы во сне,

Твой светлый ангел шепчет мне

Неизреченные глаголы.

Я загораюсь и горю,

Я порываюсь и парю

В томленьях крайнего усилья

И верю сердцем, что растут

И тотчас в небо унесут

Меня раскинутые крылья.