,,იმედი სადაა და შენ უნდა გამოიგონო
ხალხის იმედი”…(,,დათა თუთაშხია”)
მოვა დრო და ყველაფერს,
მშვიდად რომ განიკითხავ,
ვის რა ადგილს მიუჩენ,
თავად უწყი, ღმერთო…
სიტყვა მშვენიერია,
საქმე-უფრო მთავარი,
ქვეყნისა და ხალხისთვის
მართლა სასიკეთო…
ამ არეულ მონასტერს,
ნეტა, რა ეშველება,
ვაი, როგორ ღრმავდება
ცოდვის ძველი ხარო…
მინდა, რომ მიხაროდეს,
მაგრამ ამ სიხარულშიც
უფრო მეტი დარდია,
ფიქრი სამწუხარო.
ტყუილი და მართალი
ისე ალუფხულია,
ძველებსაც და ახლებსაც,
მიჭირს, გულით ვენდო…
თაბაგარის ხელშია,
ახლა ზებოს იმედი,
სულანჯიას ოცნებაც,
დღემდე უიმედო…
ამ უძირო ხაროდან,
ნეტა, ვინ ამოგვიყვანს,
თვალი დაიწყნაროდა
აზრი დაიმშვიდო…
შე საბრალო სიმართლევ,
რა მძიმე ლოდს მიათრევ,-
ახალ მწვერვალისაკენ
გაფრენილო ჩიტო…
დღითი დღე და თანდათან,
(თუმცა შენ თავს მართმევენ)
უნდა გაგიფრთხილდე და
უნდა გაყურადო…
შენ, თაობის იმედო,
ჩიტო, ფრთამოტეხილო,
წინ სხვა სიმაღლეა და
სივრცე სანავარდო…