Litclub.ge

მამლუქი
ისე უეცრად ამაღლიტეს დედის ძუძუდან, 
როგორც წიწილა- მიმინო რომ წაანიავებს... 
დამავაჟკაცა ცხელი მზის ქვეშ რბენა-ძუნძულმა, 
გამაავკაცა ჭრელი მტრების უცხო სიავემ. 

სულ სხვა ნიავებს მაძალებდა ზეცა აკვნიანს, 
სულ სხვა ქარებმა ამილესეს სისხლით ხანჯალი. 
მე განა გული,-მხოლოდ გულის სითბო მაკლია- 
ჩემი სამშობლოს მზეს რომ დარჩა დაუხარჯავი. 

ჰაუ, მაჯამით ან შაირით ვიღა გამზრდიდა, 
ვინ მიმღერებდა "იავნანას", მერე- "ჩაკრულოს"?.. 
უხედნ ულაყზე გამამწესეს ჭრელი ბაზრიდან, 
ვაი, გვამებით დამარხულო, სულო, ჩაკლულო. 

რად ვგულნაკლულობ, დიდება ხომ მახლდა ხმალივით, 
ხომ ვა-ცა-მტვრევდი ლუკმა-ლუკმა ციხე-ქალაქებს?! 
რამდენი ქვეყნის ცა ვატირე ცხარედ, ქალივით, 
რამდენი ქვეყნის შავი მიწა წითლად დავლაქე! 

თითქოს გამლახეს-ამიდუღდა მკერდში ლითონი, 
გრიგალსგასწრებულს დამეწია სიო ბავშვობის, 
მერე: "დიდება", "ოქრო", "ვერცხლი"- გახდა ლიტონი 
და საკუთარ თავს, სისხლ-ხორციანს, წუთით დავშორდი; 

მზეზე ვაშრობდი ობოლ დარდებს პირამიდებთან, 
ხან არეული ნაბიჯები სწვავდა ტრამალებს 
და უცებ მოხდა, უცებ... მკერდში ფეთქვა მინელდა 
და შიშნარევი შეძახილი მოსწყდათ ამალებს. 

ვეღარ დავმალე კაკალ გულში დარდი მოცლილი: 
-ეჰ, ჩემს მიწაზე, ჩემს კერასთან რარიგ კარგია! 
ჩვენ სამშობლოში ვკვდებით მუდამ ხმალამოწვდილი, 
უცხოეთში კი მუდამ ასე გვკლავს ნოსტალგია. 

დამიკარგია ბევრი ხმალი ოქროჭედური 
და ზარდახშები, ავსებული ზურმუხთ-ლალებით, 
მაგრამ საფლავში უფრო მტკივა მამულ-დედული 
და დედაჩემის ცხელი ცრემლით სავსე თვალები. 

არ გებრალები, მომავალო, უცხო მიწაში? 
უცხო სითეთრე ჩემი ძვლების ნუ შეგაშინებს, 
დედამიწაზე ქართველის კვალს, აბა, ვინ წაშლის,- 
საუკუნეთა წიაღიდან ამომაბრწყინე 
და დამავანე (სამუდამოდ!) ქართულ მიწაში.