დარჩება, როგორც თეთრი ზღაპარი,

შენი მსუბუქი ნაბიჯის ჩქამი,

შენი მზერა და ხმა გასახარი.

მე დამავიწყდა ქართული ხმები,

მე შენი ხმები ვით დამახსოვდეს,

ვიცი: გრიგალებს ერთად შევხვდებით,

მაგრამ ერთმანეთს - ვეღარასოდეს.

და წავლენ დღენი... ჩვენს საფლავებზე

ეპიტაფიებს დაფარვს ხავსი,

მაგრამ ჩემს ლექსში ჩამქრალ თვალებზე

ვინმე შკრთება გრძნობებით სავსე.

ადგება ქართულ სიმღერის ფეთქვა

შენი რუსული ხმების შეხებად,

როგორც ყოფნაში შეუხვედრელთა

მოუხუცებელ ლექსში შეხვედრა.