პოეტი სალამს მოგიძღვნიდა, - გულანთებული, 

თავს დაგიხრიდნენ ქარაფები ლამაზს და უცნობს, 

მხრებს შეარხევდა თორღვას ციხე - გაღმერთებული. 

ნეტავ აქ იყო, _ იის მოსვლას ვუდარაჯებდი, 

დავთვლიდი დღეებს თბილს, უსაზღვროს და უთარიღოს, 

მიწას გავხლეჩდი ანთებული მზერით - ხანჯლებით, 

აჩქარდებოდა გაზაფხულიც, შენ რომ აქ იყო. 

ნეტავ აქ იყო, - დღეს ეს არის ჩემთვის მთავარი 

და რომ იცოდე, ამ გულს როგორ გაახარებდი. . . 

ენძელასავით გატარებდი ხელში აყვანილს 

ასე, სათუთად მთებს და ველებს დაგატარებდი. 

ნეტავ აქ იყო, - ენძელებით დაგამშვენებდი, 

კრძალივით გესროდი მარტის თოვლის ცრემლიან გუნდას 

ტრფობით დაქანცულს შურთხის ხმაზე დაგაძინებდი 

ვუდარაჯებდი ყაჩაღივით შენს ცბიერ სუნთქვას. 

დაბინდდებოდა და მოგხვევდა მთვარე შავ მკლავებს 

ნიავი წყურვილს მოიკლავდა ბაგით მალ - მალე, 

თავს მოიკლავდა ქარაფებში, შურით ვარსკვლავი, 

მთვარე ალერსით დაგაფენდა ოქროს დალალებს. 

ვეღარ გავძლებდი და ტუჩებზე დაგაკვდებოდი, 

გაიღვიძებდი გულუბრყვილო თვალთა ციმციმით, 

- შემაშინეო, - სასაცილოდ ატირდებოდი 

და შენს ცრემლებზე მოკვდებოდა მთვარე სიცილით.