და თვალებს ფიქრისას

ბავშვობის დროინდელი

ვარსკვლავებისა და სახეების

ღიმილი შეაშრება...

მელნის წყურვილით გაიცრიცება

სიტყვის ალმასებზე ალესილი,

პატრონის თითებივით სევდიანი,

ფერმკრთალი კალამი...

და წინაპრისეულ მაგიდაზე —

უფლის ხელისგულზე —

ნისლიდან ნახევრად გამოსული

და დაობლებული კუნძულივით

დარჩება ლექსი დაუსრულებელი.