6.
რაა იმედი უსაგნობის ამ სამსახურით,
მელანქოლია - უსიტყვო როლის.
როდემდე უნდა გვაცხოვრებდეს ამ ირონიით
მშვენიერება შავი დღისთვის გადანახული.
ჰქვია ახლა ამ გახსენებას - მზის სიხარული -
დადევნებული უდაბნოში კენტავრის რონინს,
როცა შორიდან იბწკინება მორიელივით
ქარვისფერ თმებში შემალული ბიბილო ყურის.
ერთ კათხა ლუდზე ჩამომჯდარი მწველი ივლისი
თვლემდა ლოთივით... შეფაკლოდა შენობებს სახე,
რადგან იქ იდგა უფრო დიდი თეთრი სასახლე.
გაბრუებული კევის სუნით... და სიხალისე
აბლაბუდაში მისი თმების ხვევდა ღამურებს,
მოლოდინივით საკუთარი ჩრდილის შემყურე.
რაა იმედი უსაგნობის ამ სამსახურით,
მელანქოლია - უსიტყვო როლის.
როდემდე უნდა გვაცხოვრებდეს ამ ირონიით
მშვენიერება შავი დღისთვის გადანახული.
ჰქვია ახლა ამ გახსენებას - მზის სიხარული -
დადევნებული უდაბნოში კენტავრის რონინს,
როცა შორიდან იბწკინება მორიელივით
ქარვისფერ თმებში შემალული ბიბილო ყურის.
ერთ კათხა ლუდზე ჩამომჯდარი მწველი ივლისი
თვლემდა ლოთივით... შეფაკლოდა შენობებს სახე,
რადგან იქ იდგა უფრო დიდი თეთრი სასახლე.
გაბრუებული კევის სუნით... და სიხალისე
აბლაბუდაში მისი თმების ხვევდა ღამურებს,
მოლოდინივით საკუთარი ჩრდილის შემყურე.