Litclub.ge

სონეტი 7.
7.

მოლოდინივით საკუთარი ჩრდილის შემყურე -
დღეებიც ასე მოიქანცა... ამაოდ ვეძებ
კმაყოფილებას სიყვარულის გრილ ნაპირებზე...
ეს სანახები ო, რა გვიან მოვინახულე.

ჩუმი დღეები უშენობით რაც ვიმარხულე...
ამნაირ გრძნობას ერიდება გამოსვლა მზეზე;
არც ის არ არის უტყუარი სევდის მიზეზი,
რომ სამყაროში ბედისწერას ერთი ჰყავს ჰუნე.

ყოვლისშემძლეა უსინათლო იგი მოძღვარი,
ო, ტრაგედია არა მარტო ამ თამაშშია -
შეყუჟული ვარ მარტოობის თბილ ნიჟარაში...

და სიყვარულიც უძლურია მოშალოს ზღვარი
ჩვენ შორის, რადგან სიცრუეა ტრფობის სათავე.
პარალელები ერთმანეთს არ გადაკვეთავენ.