Litclub.ge

სონეტი 12.
12.

გააღებ კარებს, იქ არავინ არ ჩანს სრულიად -
მობჯენილია ღამე შუბლზე ნიავით გრილით...
მაგრამ გჯეროდეს, რომ შორს, სადღაც მღერის გრაალი
და თუ არ მღერის, მაშინ ეს ხომ დასასრულია.

აქ უნდა მოხდეს ის შეხვედრა, სულს რომ სწყურია:
გამოანათებს სიბნელიდან სხეულში გავლით
ისევ ის მზერა ნაცნობი და სატანის მგვანი
და შეუერთებს შენს იმედებს შორეულ წყვდიადს.

დაღვრილი ცრემლი ასხმულია ყურსაკიდებად,
არ ემძიმება სხვისი ტვირთი, შვენის კიდევაც;
თითქოს სცენარი შეიცვალა ახალი კადრით -

თითქოს სარკეში ეცეკვება თავისთავს კადრილს.
დნება დღე ცვილის სანთელივით და ცოტა ხანიც -
სულში მკვიდრდება სასოებით ახალწლის ღამე.