როს საოცნებო სამყაროსაკენ
ამაღლებული სული გეწევა,
ქნარი, რომელიც ღმერთებს მოსტაცე,
შენი თითების ელის ხელწერას.
როცა ჩვენებებს ვერ მოიცილებ,
სიბნელის ჯადო სიზმარს გავიწყებს,
როს შთაგონების სწრაფის სიცივე
გეახლება და თმებს გადაგიწევს.
შენ ქმნი სხვათათვის,
მუცლითმეზაღპრეთ განუდექ გვერდზე,
შენ მიმბაძველებს ხალხად არა თვლი,
შენ ტალანტების მეგობრებს ეძებ.
ყველას როდი აქვს ბედნიერება,
დიდებას ყველა ვერ შევესწრებით,
ნეტარ არიან, ვინც იგრძნო ვნება
დიდი აზრების, დიდი ლექსების, -
ვინც მშვენიერი, ხმა სანატრელი,
აღანთო თრობის სათნო წამებად,
ვინც მგზნებარება შენი ნათელის,
შეიგრძნო, როგორც აღფრთოვანება.
1818
