ღრუბლებს აბოლებს რუხი მთის ერდო,
მიაქანავებს ცაზე ირიბად
და მოჩანს მთვარე, ვით ქალის მკერდი
ჩამოხეული გულისპირიდან.
ამაღამ ფიქრი არ დამეხსნება,
ვიბორგებ, როგორც ბორგავს ყვირილა;
ნაკადულივით ვიდენ ლექსებად,
გულში ჩამრჩება ირმის ყვირილი.
ამაღამ მინდა ზღაპრული ბედი
და... ღრუბლიანი ციდან ირიბად
ანათებს მთვარე, ვით ქალის მკერდი
ჩამოხეული გულისპირიდან.