აღარ ვიცი, ვინ ან როგორ შევაჩვენო,

ქსანს და არაგვს უცხო მუმლი მისევია,

ქართლი, როგორც გაროზგილი დედაჩემი,

გადატყაულ მუხლისთავზე მისვენია.

გვერდით მიდევს ვერცხლისფერი ამულეტი,

თვალს ვარიდებ გადამტვრეულ,

პირბლაგვ მახვილს,

`რა უყავით, რა უყავით მამულები?!” _

ტირილის ხმით ვიღაც გაღმით გამომძახის.

ეს ხმა ათას ჩემისთანა გულთან დაობს,

ხან მრისხანებს, ხანაც გლოვის ისმის ზარი _

`ვის მიეცით ეს წყალ-ჭალა საიგავო,

უფლისაგან სასოებით ნაბოძვარი?!”

ამობრწყინდი, მზეო, ღამის გამთენებო,

ჩვენ თუ არა, სხვა ვინ შეცვლის ამგვარ ამინდს...

გაიღვიძეთ, გაიღვიძეთ ქართველებო! _

დამდგარია ტანზე თაფლის წასმის ჟამი.

აღარ ვიცი, ვინ ან როგორ შევაჩვენო,

ქსანს და არაგვს უცხო მუმლი მისევია,

ქართლი, როგორც გაროზგილი დედაჩემი,

გადატყაულ მუხლისთავზე მისვენია.