სულ-კალმახს გამაქცეული

ცამცუმი შამხვდა გზაზედა,

არც მე ვუტიე, არც იმან,

საქმე მიგიდგა ცდაზედა,

მაჰგლიჯა მუხის მარგილი,

ხელი გავიკარ ხმალზედა,

ის იყო უნდა შავბმოდით _

ცრემლი მაადგა თვალზედა,

წყარო რომ ჩამადიოდა

თებრონე იდგა წყალზედა,

რა ვნახე ადამიანო? _

თვალი დაურჩა ქალზედა,

გული რამ შაუფრთხიალდა,

ბულბულს დამსგავსდა ნარზედა,

ეგ არის მამრის ჯილაგი, _

სიკვდილიც ადგეს კარზედა,

სუ ღიმიჩენით დადნების

დიაცის დანახვაზედა,

გავუშვი, რა უნდა მექნა,

თავის ჯავრ-საფიქრალზედა,

მის მემრე არსად მინახამს,

ვერც დავდგომივარ კვალზედა,

ეგების სადმე ჩაიწვა

თავისავ გულის ალზედა...