ბაკურიანთ ბერდედა

კარებში ზის დანავლულ,

მაინც თვალებს ამზევებს,

სიტყვა მოზდის დათაფლულ.

მომოალზე ილოცებ,

თავის დღეებ დანაცრულ,

ხანთხან რა’იმ ნალაღებ,

ბევრჯელ ტკივილ წანაპკურ...

ბაკურიანთ ბერდედა

ზის ეგ სიკვდილ დანატრულ