თითქოს მანტია მასხია ქარის,

იმხელა შვება იგრძნო სხეულმა.

თუმც თავქარია სურვილი ქალის,

ვერ დაიტია ერთმა რვეულმა.

მთის იქით ზღვაა, ზღვის იქით სევდა,

მე რომ ტალღებში მსურდა მეტოპა,

ნიჟარის ნავით თუ მიმარწევდა

და მირწყულებდა უიმედობას.

ავედაისე ღამის პაემანს,

ტარანტელობდნენ ქარში პალმები,

ვერ მაკარმენა იმ ესპანელმა

და კორიდობდნენ ცეცხლის ფამები.