როგორც მოთქეშილ აპრილის წვიმას

ვერ გადაურჩა უქოლგო ქალი...

შემომეფეთე ცაცხვების ძირას,

იყავი წვიმა და სხვისი ქმარი.

არც სახურავი ვინატრე სახლის,

არც თბილი კერა, არც ცეცხლის პირი...

წვიმის წამწამებს, მიწამდე დახრილს,

სწონიდა ღმერთი თავისი პინით.

და მეც ბალახი ვიყავი ლორთქო...

მოვარდი თქეში, ფოთლების სურით...

და შეგიყვარე... არ ვიცი, როგორ...

და შეგატოვე სამყურას სუნი...