მზე გარდახდაო - ბედისწერამ ასე მაცნობა -
და დრომ, რომელსაც უჩვეულო მადლი ებურა,
ბნელ სანახებში გამიძახა კვლავინდებურად,
გაზაფხულს მოჰყვა შემოდგომა, თბობას - დაზრობა.

გასრულდა ჩემი ჭაპანწყვეტა, ჩემი ბაზრობა
და _ სადაც ეტლი დიდებული კრთოდა მეფურად, -
აწ სამაროვან სიცივეში გარინდებულა
ამქვეყნიური ფორიაქი და უაზრობა.

ვინ დახსნას სული, უპოვარი, მტანჯველ უდაბნოს,
რომ ცხოვრების გზა სიყვარულით გადაუდაფნოს,
ან, უთენია - მნათობივით სხივშემართულად

ვინ გაანელოს ღამურების ჩუმი გნიასი,
როს სიკვდილი და სიყვარული ერთად ჩართულან
ზესკნელ-ქვესკნელის გამუდმებულ ლიტურგიაში...