ქერათმიანი ქალიშვილი ლექსს დასცქერის. ლანცეტივით წამახული ფანქრის წვერით სიტყვები ქაღალდზე გადააქვს და პაწია ხაზებად, მახვილებად, ცეზურებად აქცევს მათ...
დაღუპული პოეტის ელეგია ახლა ჭიანჭველების მიერ გამოხრულ სალამანდრას ჰგავს.
ტყვიის ქარცეცხლში, წინახაზიდან როცა გამოგვყავდა, მე იმედი მქონდა, რომ მისი ჯერ კიდევ თბილი სხეული სიტყვაში მაინც გაცოცხლდებოდა. ახლა კი სიტყვების სიკვდილს რომ ვხედავ, მე უკვე ვიცი: გახრწნას ვერ შეაჩერებს ვერაფერი...
ჩვენს შემდეგ მიწაში მიმობნეული ასოები და ბგერებიღა დარჩება, წარმავლობასა და ნეშტზე დასმული მახვილები.