მე ვარ თავისუფალი

და ჩემი სივრცე 

ნებისმიერ საპატიმროში

ოკეანეა, ვხედავ და ვითვლი

ცის დაფაზე

დაყრილ საფლავებს,

მონოტონურად ვიმეორებ

უშენო ფრაზას:

სიცოცხლე არის მდგომარეობა.

ვიღლები, ხშირად ვკარგავ ინტერესს

და უფრო ხშირად,

რომ არ გავყვე სიხშირის ხარისხს

ვამბობ:

ის დარჩა შორს და ყველგან

ანუ მთვარეა,

ახლოს არ არის.

ჩემი ოთახი ჰგავს ნადირის 

ვთქვათ: ვეფხვის ბუნაგს

და მე მრისხანე ამ ვეფხვივით

კედლებს ვასკდები,

რომ ჩემს თვალებში ჩამდგარი წყალი,

მარწევდეს როგორც სარეცელი,

სიკვდილის პერსპექტივა,

სიკვდილის სტრუქტურა,

სიკვდილის აუცილებლობა

ან შენი:  

_ დავბრუნდი...

სიმღერა ვიყიდე,

ის, შენ რომ გიყვარდა,

მთელი გზა ვმღეროდი.