მეთოვლია არ გეგონოთ თოლია,

   მეთოვლია ყვავილია მთისა,

   ყვავილია თოვლის მახარობელი,

   დედობილი, თოვლის ნაზი ძიძა.

   მზეს ყინულზე გაესეროს ცერი _

   ასეთია მეთოვლიას ფერი.

   საოცარი გუმანი აქვს ავდრისა,

   მზეს რომ ჯერაც კარგი თვალი უცემს,

   მეთოვლია მოფრინდება ალივით,

   დაენთება მდელოზე და უცებ

   გათოვებას _ დაზამთრებას გვაუწყებს

   ყველას, ყველგან, გარეთაც და შინაც...

   მეთოვლიავ, ნეტავ ზოგჯერ ყვაოდე

   წუთისოფლის გაავდრების წინაც.

                                 1986

  ჭ ა ბ უ კ ი   დ ა   გ ა ზ ა ფ ხ უ ლ ი

   ყვავილებივით ფანტავენ

   მზეგოგონები მზერას,

   მაისთან ერთად ხატავენ

   ზემელს, ვაკეს და ვერას.

   ფეხზე დგას როგორც ჩახმახი

   გული და ბრაზით ღელავს...

   ქუჩა _ თავხედი ახმახი

   რომ ამოსცქერის ყველას.

                      1972