ლეონიძე გიორგი
გაზიარება

მკრთალი იაშმა 

აწ ენკენისთვეც არ შეგვიბრალებს,
გაგვიხუნდება სხივთა ჩანჩქერი,
ვეღარ ვიპოვი შენს ლამაზ თვალებს,
ფირუზებად რომ ახლა ჩამცქერის.
 
ხვალ ტყე გახდება ქარვით ნაფერი,
ცას გადეცლება იაგუნდები:
აღარ დამრჩება აღარაფერი -
უძვირფასესო! არ დაბრუნდები!..
 
შენი თვალები, - როგორც მტევანი,
შენი ტუჩები, - ვით საწნახელი -
გახდება ფერად ნაკლულევანი -
როგორც ამ სოფლად ჩემი სახელი...
 
დაჭრილ საღამოს დაჭრილ შვენებით,
ჩემი სიცოცხლის ერთი მკობელი -
ქარვის კუბოში გადესვენები.
ხელდაკრეფილი, ვით ღვთისმშობელი...
 
ნისლებს გაჰყვები რაღაც განგებით,
მე კი - სიმღერებს ამაოდ გითვლი;
გკოცნიან თეთრი ფარშევანგები
და შემოდგომის ჭლექი სიყვითლე!..

1917

??????