მეგობრის ხსოვნას
მიუძღოდი ჯარს, ჭიხვინებდა შენი მერანი -
ომში წასულთა ზიარება გებარა ოდეს -
წინ მიდიოდენ მედროშენი, მოსიმღერენი,
ერთი მათგანიც აღარ მოვა აქ არასოდეს.
უკანასკნელად გიღიმოდენ გზაზე ქალები,
გეუბნებოდენ: საქართველო შენი გახსოვდეს.
ბედნიერებას გპირდებოდენ მათი თვალები.
ერთი მათგანიც აღარ მოვა აქ არასოდეს.
მუსიკა, ცრემლი, საქართველო: ზრუნვის საგანი..
თითქო ყველაფერს კარი მძიმედ გადარაზოდეს,
ოჰ, არასოდეს არვინ მოვა იმათთაგანი -
ოჰ, არასოდეს არ ამოვა მზე, არასოდეს!
1920
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru