ტაბიძე გალაკტიონ

გაზიარება

ეფემერა

ცხენთა შეჯიბრებაზე ჩემი ლურჯა ცხენები

ჰქროდნენ ეფემერული და ფერადი ქარებით,

იყვნენ საუკუნენი, მაგრამ მე ვიხსენები

გაფრენილი პირველი წყების ნიაგარებით.

ვწუხვარ: ერთადერთი ვარ და ზეცაზე სწერია

ჩემი გზა და ახალი ლალის კართაგენები,

ბედი - ქროლის გარეშე - ჩემთვის არაფერია,

ჩემთვის ყველაფერია ისევ ლურჯა ცხენები.

ჰეჲ, ქაოსში დაკარგულს ქარი დამედევნება

ძახილით: გალაკტიონ! და ძნელია მიგნება.

სადაც ეხლა ჯვარია და გვიანი მტევნები,

იქ უკვდავი მაგიის მარმარილო იქნება.

რამდენი ქარავანი, მთებზე გადამართული,

გაიშლება - მცნობელი მღვრიე უდაბნოეთის,

წვეთი სისხლის არ არის ჩემში არაქართული,

ძაფი ნერვის არ არის ჩემში არა პოეტის.

ო, რამდენი დაცხრება შურიანი თვალები,

რომ მარად იმარჯვებენ იდუმალი შვენებით

ლექსთა შეჯიბრებაზე - მხოლოდ ინტერვალები,

ცხენთა შეჯიბრებაზე - ისევ ლურჯა ცხენები!

აჰა! შორით მოისმის ქვეყნიური გუგუნი.

ელვა ელვას გაეკრა, დაელეკა ცას ღვარი,

გაქრა, როგორც ღუმელი, ცოდვით გადაბუგული,

უკანასკნელ ძებნათა სევდიანი საზღვარი.

კიდეები შეშლილი, ღამეები ველური

დაიტვირთონ წამებით, ღამე მთვარეს მოებას.

სულს სწყურია საზღვარი ისევ ეფემერული,

სულს სწყურია საზღვარი, როგორც უსაზღვროებას.

სთქვი, რას ნიშნავს ზენიტზე მდგარი შორი პალმები?

წინ! იმ უსაზღვრობაში მწუხარებას აიტან.

ჩემებრ დიდ საიდუმლოს მე იქ მივესალმები,

ყოველ მხრივ სივრცე იყოს, შველა კი - არსაიდან.

ო, უბრალო ხმებისთვის არასდროს არ მეცალა,

დაისერა მსოფლიო გამოუცნობ წყლულებით.

კოშკებს სიზმარეთისას ნისლი გადაეცალა

და იქ მიექანება სული განწირულებით:

ნეტავ ჯოჯოხეთისა დარდმა გამიყოლიოს,

სადაც ვარდებს ბაღისას მაისობა უქრება.

მძიმე ქვების ქუსლებით დავეყრდნობი პოლიუსს,

როცა ქარი მოსკდება და ცას შეემუქრება.

როგორც უხვი მემკვიდრე, ვისვრი სავსე პეშვებით

ფანტასტიურ მკვლელობებს და ოცნებას მკათათვის,

წარსულში, მომავალში წყევლით გადავეშვები,

რომ ძეგლები ავმართო მღვრიე შვენებათათვის.

თქვენ შეხედეთ: პირველი ჩნდება მერიდიანი,

ვეძებ ისევ დაღუპვას და დავცინი სიბერეს,

წარსულს წყდება ფოთლების წყება იმედიანი,

შემოდგომის ქარვებმა გზები გადამიფერეს.

დე, თამაშის თუ ბრძოლის ვიყო ცქერით გართული,

იყოს მზეთა ორგია და მაგია მთვარისა,

ვიყო ამ ღრიანცელში მარად ხელაღმართული,

ლანდი - არაქვეყნიურ დარდით გადამწვარისა.

დამრჩეს ეს საიდუმლო, როგორც წმინდა ემბაზი,

ეფემერა მომექცეს, როგორც ღამეს ენებოს.

ცხენთა შეჯიბრებაზე, ცხენთა შეჯიბრებაზე!

ცხენთა შეჯიბრებაზე გასწით, ლურჯა ცხენებო!

1922