გაზიარება

დედა და შვილები

(ნაწყვეტი პოემიდან)
ნა–გუს

დედას ვუყვარვართ შვილები,
დედა არ გვიყვარს შვილებსა,
მიტომაც წუთისოფელი,
სულ მუდამ გვაცოდვილებსა.

მ.ხელაშვილი

მძიმე დღე მქონდა დოლაბივით მობმული ფეხზე,
ღამის ტბებამდე ვითრიე
და ერთად ჩავეშვით

*
ღამის ფსკერი ჩემი თვალის თვალუწვდენ ფსკერს გავს –
მრუმეა და ოდნავ მღვირე..
თბილ მარჯნებად მებლანდება მკვდარი სიზმრები

*
და სხვა მზის ბადე ამომეგო,
განთიადია –
ღამის ფერდამფრთხალ ზედაპირზე ვტივტივებ.
ვტირი

*
ზის, ცოლის ჩრდილის უცნაური ჰამაკი არწევს..
რომელმან შევქმენ სახე მისი და ტანი მისი,
რომ ქმრად მყოლოდა და უდროოდ გვეცხოვრა ტყეში,
მან მიმატოვა და დის ჩრდილში ირჩია წოლა –
ახლა ზის,
ცოლის თმებზე თხელი ჰამაკი არწევს –
ხელ–ფეხი ენით მოვითალე,
მუცლით მივხოხავ – ხავსი მეხვევა
და ცრუ ფერად მედება ხავსი

*
ვაშლის ხე ვნახე,
მოვეხვიე – ხილი ვიხილე,
ხილი ვიხილე
და უცხო ხმით მოვუხმე შვილებს

( დედა – ღმერთი. აქ: ლილიტი
პირველი შვილი – ადამი

მეორე შვილი – ევა )