სონეტი 14.
14.
როგორც მოცარტის ამღერება "ალილუია"
სალიერიშიც აღტაცებას იწვევდა შურის...
პირზე მეფშვნება ღამის სუნთქვა, ვით აბრეშუმი
და ამ ცთუნებას გადაურჩე, არც ადვილია.
უკვდავებისთვის ყველაფერი განწირულია,
წილნაყარობის ეს თვითგვემაც ყოფილა ჩუმი
და ერთი სიტყვა რატომ რჩება ასე საშური,
თუ სიყვარულში უთქმელობაც ბანალურია.
ეს ვინ მოადგა გულის კარებს ხელი-კანდელით,
ნელა შეაღო, შეიტანა ბნელში ნათელი
და შეატოვა დავიწყებას სიტყვა ნახვამდის...
ნუ სტირი ბავშვო, პონის ეტლი დიდ წრეზე დადის!
დრო-ჟამს უჭირავს ჩვენი ხსოვნის მოკლე სადავე -
ლეთეს ულმობელ მდინარებას ვერ გავატანე.
როგორც მოცარტის ამღერება "ალილუია"
სალიერიშიც აღტაცებას იწვევდა შურის...
პირზე მეფშვნება ღამის სუნთქვა, ვით აბრეშუმი
და ამ ცთუნებას გადაურჩე, არც ადვილია.
უკვდავებისთვის ყველაფერი განწირულია,
წილნაყარობის ეს თვითგვემაც ყოფილა ჩუმი
და ერთი სიტყვა რატომ რჩება ასე საშური,
თუ სიყვარულში უთქმელობაც ბანალურია.
ეს ვინ მოადგა გულის კარებს ხელი-კანდელით,
ნელა შეაღო, შეიტანა ბნელში ნათელი
და შეატოვა დავიწყებას სიტყვა ნახვამდის...
ნუ სტირი ბავშვო, პონის ეტლი დიდ წრეზე დადის!
დრო-ჟამს უჭირავს ჩვენი ხსოვნის მოკლე სადავე -
ლეთეს ულმობელ მდინარებას ვერ გავატანე.
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru