როცა ჩურჩხელას ვყიდულობ,

რაღაცნაირად ვდიდგულობ,

გამახსენდება დიდგორი,

კრწანისი, ერწო, მარაბდა..

ომში წასული ბიჭები,

საგზალი ჰაიჰარადა.

ყველას მიჰქონდა უთქმელად

ტკბილი კახური ჩურჩხელა.

ჩვენი მიწის, ჩვენი მაჯის,

ჩვენი გარჯის ნაყოფი,

გულის ჯიბით სატარები,

სადილ-ვახშმად სამყოფი.

არავინ იყო თავნება,

ახსოვდათ სარდლის ბრძანება:

”ვაზის წვენი მოგიმატებთ

სიფიცხეს და ძალასაო

და დაიცავთ ლომკაცურად

ჩვენს სოფელს და ქალაქსაო”.

ოხვრით, ცრემლით და დაგვითა,

უტკბილესი ბადაგითა,

შილდაში თუ შიბლიანში,

მარტყოფსა თუ ანაგას

დედა, ცოლი უმზადებდათ

საგზლადა და მარაგად

იმ ჩურჩხელას, გასაოცარს,

სხვა საჭმელს რომ არა ჰგავს.

გულის ჯიბით სატარებს,

სადილ-ვახშმად სამყოფს,

ჩვენი მიწის, ჩვენი მაჯის,

ჩვენი გარჯის ნაყოფს.

როცა ჩურჩხელას ვყიდულობ

რაღაცნაირად ვდიდგულობ:

გამახსენდება კიევი,

სევასტოპოლი, ქერჩი,

გადამტვრეული ჩურჩხელა

თანამებრძოლის ხელში.

თეთრი ფიფქით დაფარული,

ტკბილად დაშაქრებული,

ჩურჩხელები ჩვენებური,

ჩურჩხელები ქებული.

სანგრებში რომ ჩამოჰქონდა

მშობელ მიწის სითბო,

ცხრა ძმას ედო ხელისგულზე

დაფიფქული ხვითო.

ირგვლივ ცეცხლი მძვინვარებდა,

ალი სცემდა ცამდე

და ჩურჩხელას ის ბიჭები,

მზის კვერივით ჭამდნენ.

გულის ჯიბით სატარებს,

სადილ-ვახშმად სამყოფს,

ჩვენი მაჯის, ჩვენი გარჯის,

ქართულ ვაზის ნაყოფს.

ბავშვობაში, დიდობაში

ხშირად მომნატრებია;

თახჩაში თუ კიდობანში

გვიმალავდა ბებია.

წალოშიაც მომინახავს

საგანგებო მარაგი,

გოგიტებო, ქიტესებო,

იქნებ თქვენც იპარავდით?!

ტკბილი იყო.

ტკბილად მახსოვს,

ტკბილად დარჩა მარადის.

გულის ჯიბით სატარები,

სადილ-ვახშმად სამყოფი,

ჩვენი მაჯის, ჩვენი გარჯის

უტკბილესი ნაყოფი.