მე სულ მეგონა, იმისათვის გაჩენილი ვარ,

ცად ვიფრინო და მერცხალივით შევკრა კამარა.

... გამადედოფლეს და ამქვეყნად დარჩენილი ვარ

ხან ჭკვიანი და ხან უჭკუო მეფის ამარა.

კარის პოეტთა მე ვარ მუზა და შთაგონება,

გარს მეხვევიან რაინდები, სეფექალები,

გულს მაინც მაწევს კაეშანი და მაგონდება

ჩემი რჩეულის ღამესავით შავი თვალები.

დედოფალი და ბედნიერი? _ არ დაიჯეროთ,

ოქროს გვირგვინქვეშ იფერფლება ჩემი სინაზე,

სხვებს შეუძლიათ, სიყვარულით გული იჯერონ,

მე _ ვალი მადევს სამშობლოს და მეფის წინაშე.

ირგვლივ ირევა უამრავი ცრუ და ორპირი,

თავს ვიიმედებ, რომ იქნება ბოლო კეთილი,

ზოგჯერ სიცოცხლეს ვეთხოვები უარყოფილი

და მიყრუებულ მონასტერში გამოკეტილი.

აქ, სასახლეში, დაუნდობლად იღვრება სისხლი,

სანატრელია გამოწვდილი ხელი მეგობრის,

ქვეყნად დედოფლის გვირგვინისკენ მრავალი ილტვის

და ცოტამ იცის, რა მძიმეა ტვირთი დედოფლის.