ბერაძე ნუგზარ

გაზიარება

*** "ვეფხვმა თქო:-ვეფხვი მიტო ვარ" ^{ექსკლიუზივი}

ვეფხვმა თქო: _ ვეფხვი მიტომ ვარ,

თორი დავტორო კარგ ყმისა,

კლდეები ჩამავასისხლო

დღისა და ღამის გაყრისას,

შამამეყრების შავფერა,

დამშანთ-დამდაგავ-დამღლისა,

შამააცვდების აბჯარი,

ხმალს გალევს, მკლავს არ გახრისა,

მარტო ი ერთ ყმას ვენაცვლე,

ადამიანის სახისას,

ჯაბანს რას ვაქნევ ტიალსა,

ფასი არა აქვ ძაღლისა,

თუ მამკლავს, ისევ მან მამკლას,

ისრედ სიკვდილი არც ღირსა,

მავჰკლამ და ზედ დავაკვდები

გულის ცეცხლ-სულის ნარგიზად,

ნეტა, შავქალა რად არ ვარ,

კოცნით ვკვდებოდე მაგისად,

მაგის სურვილით ვწვებოდე,

მაგის ცხელ სუნთქვა ბაგისად? _

ქალმა თქო: _ ქალი მიტომ ვარ,

ვეფხვთან მორკინალს ვყვარობდე,

იმის ნადელგმარ გულ-მკერდზე

უცხო ყოილად ვხარობდე,

იმის გამთოლავ თოლებსა,

თვითანვე დავითხაროდე,

მამიკლვენ? _ პირმცინარითა

მიწაში ჩავიხაროდე.

ლექსმა თქო: _ ლექსი მიტომ ვარ

არდავიწყებად ვრჩებოდე,

თავით დავენთო ლაღებსა,

სანთელ-საკმევლად ვდნებოდე,

დავედგა ციხე-კოშკადა, _

გაუტეხლობას ვრჩეობდე,

იმათ მოყვრების დაზრდაში

ღმერთსა და კაცთა ვმწეობდე.

დედამ თქო: _ დედა მითა ვარ,

ლეკვებსა ვზრდიდე მგლისათა,

შარცხვენის ფიქრი დასდევდეთ

ამ წუთისოფლის შიშადა.

სიკვდილმა: _ მე რო არ ვიყვე,

გულს აიყრიდით ცდაზედა,

ეგ რვალის აბჯარ-ჯავშანი

დაგჟანგდებოდათ ტანზედა,

არც მე მიხარის გულქვობა,

ყაშყაში ორბის ხმაზედა,

სიცოცხლით შაბეზრებულნი

თავს შაიქცევდით რაზედა?

სიცოცხლემ: _ შავქმენ სიკვდილი,

კარგ ყმათ საცდელად ჭირშია,

არდარიდებად სათქმელის

პირდაპირ მიხლად პირშია,

კაი ყმა არას ამბობდა,

თვალი ეჭირა მტერზედა,

ნიადაგ გაუტეხელი

ვეფხვივით იდგა ცერზედა,

მამულზე გადალეულსა

დაშნა შვენოდა წენზედა...